Mobbing har vært tema lenge uten at noe tilsynelatende har hjulpet. Å bli utsatt for utestengelse, sjikanering og det som verre er ødelegger antakelig flere barndomsår enn vi ønsker å vite. Det er også leit å registrere at selv om mobbingen blir oppdaget vegrer men seg for å ta tak i saken. Jeg har skriblet ned noen funderinger rundt temaet.
Skambiten hund.
Åleine sto du på skuleplassen,
med augo fylte av spørjande frykt.
Ledd av, vart du også i klassen,
Sitjande der, åleine, fortrykt.
Du undrast, kva var gale med deg.
Kvifor fekk du ingen vener.
Einsam på din skuleveg,
Ein barndom slett ingen fortener.
Alltid halden for lått og løye,
ofte trakassert og slegen.
Mange såg, men tok det?kje nøye.
Vende seg helst den andre vegen.
Den vonde barndommen fylde deg.
Du vart åleine, inni deg sjølv.
Einsemda fylgde din livsens veg.
Du vart ikkje pynta med livets sølv.
Kva med oss andre, som såg, men tagde.
Vitne til eit barndoms forlis.
Kvar var samvitet vårt som gnagde?
Tause vitne til mobbens justis.
Tenk deg om, liten og stor,
Gøym det fyrste sårande ordet,
for mobbespira veks og gror.
Legg ikkje nokon på offerbordet.
14.02.2011.M-m.